W trakcie odprawy paszportowej w Tajlandii. Jeśli planujecie się tu odprawić trzeba pamiętać, że biuro zamykają o 18:00.

1 marca – Zaczynamy wyprawę przeprawą przez rzekę, wyznaczającą granicę między Tajlandią i Laosem. Po przepłynięciu rzeki (40 bhatów w jedną stronę) odprawa paszportowa po laotańskiej stronie w Huay Xia, wymiana pieniędzy i ruszamy zarezerwować miejsce na treku (310 $). Następnie poszukiwanie noclegu i kolacja w ośrodku prowadzonym przez mieszkającą tu Dunkę, która wspomaga i szkoli rdzenną ludność z okolicznych górskich wiosek (30 000 kipów).

2 marca – Zbiórka o 8:00 w siedzibie firmy i zaczynamy od obejrzenia krótkich filmików dotyczących zasad bezpieczeństwa w trakcie treku, a także samego projektu i tego, jak wspomaga on lokalne społeczności. Zostaliśmy podzieleni na grupy, wsadzeni na pakę 4×4 i ruszyliśmy do wioski, z której zaczynaliśmy wędrówkę, zgarniając po drodze naszych przewodników. W sumie to zaczynałyśmy – moja grupa składała się z 8 dziewczyn: Polki, 3 Kanadyjek, 2 Angielek, Słowenki i Dunki. Szczęśliwie wszystkie miałyśmy podobny poziom sprawności fizycznej, co bardzo ułatwiło trek w tak wymagających warunkach.

W drodze do pierwszego z domków, w których nocowałyśmy czekała na nas przeprawa przez kilka rzek. Szczęśliwie, nie padłyśmy ofiarą czyhających w nich pijawek (tzn. jeszcze nie wtedy…).

Mówiąc o ciężkich warunkach – nie komplikujcie sobie życia i nie dajcie się kopnąć jedynemu w Waszej części dżungli koniowi. Niepotrzebny ból i kolorowa pamiątka na 2,5 tygodnia…

Około 3 godzin wędrówki i pierwsze zjazdy na linach, by dotrzeć do miejsca naszego noclegu – domku na drzewie, zawieszonego bodajże 40 metrów nad ziemią. Tutaj widzicie pień, na którym oparta była jego konstrukcja. Noc spędzona w półotwartej przestrzeni ponad koronami lasu równikowego to niesamowita sprawa! Każdy miał swój materac, choć prześcieradła i ogromne rozkładane moskitiery były podwójne więc bez integracji się nie obyło.

Oprócz „salono-sypialni”, każdy z domków (widziałyśmy 3, nocowałyśmy w 2 różnych) miał część kuchenną i łazienkę, oddzieloną od reszty przestrzeni materiałową zasłoną.

3 razy dziennie ktoś przywoził nam jedzenie z nieopodal ulokowanej kuchni. Te cztery pojemniki zawierały warzywa gotowane w różnych kombinacjach, do tego dostawałyśmy pojemnik parującego kleistego ryżu (ponoć w Laosie mówią, że sypki ryż lubią tylko Chińczycy i biali). Na samym początku treku wręczono też każdemu po puszce piwa, jednak początkowy entuzjazm dziewczyn opadł, kiedy sięgnęły po nią po kilkugodzinnym treku w temperaturze ponad 35 stopni.

Tym, co skutecznie kompensuje litry wylanego potu i ból mięśni jest ten widok – przed snem i tuż po przebudzeniu, a także w trakcie każdej z 5 czy 6 przejażdżek po linach. Dodatkowo, pieśń dżungli. Uciekasz od zgiełku miast i początkowo wydaje Ci się, że trafiasz w ciche miejsce. Jednak po chwili, kiedy już przestawisz się na nowe środowisko, zostajesz przytłoczony (bardzo pozytywnie) ilością dźwięków, które są dowodem bogactwa ekosystemu, w którym się znajdujesz.

Codzienna pobudka przed 7 rano, gdy nasłuchując w ciszy wyglądałyśmy gibbonów. Niestety, żadnego nie widziałyśmy, jednak z radością małych dziewczynek cieszyłyśmy się bardzo charakterystycznym śpiewem tych małp.

3 marca – cały dzień zabawy na linach, żółtą przerywaną kreską zaznaczone są trasy, na których szalałyśmy. Najkrótsza ma 100m, najdłuższą jedziemy ponad pół kilometra.

Tarah przygotowuje się do zjazdu pod czujnym (a przynajmniej tak sobie powtarzałyśmy) okiem naszego przewodnika.

Gotowi, do biegu, jazda! Te kilkadziesiąt sekund, gdy zawieszeni na linie i ze zgiętymi nogami podniesionymi do góry odchylamy się rozkoszując widokiem bezkresnych zdawałoby się lasów, to pełnia szczęścia. Pamiętajmy o tym, żeby o te lasy dbać, bo za kilkanaście/dziesiąt lat przygody takie jak ta będą należały do przeszłości…

4 marca – Pora wracać do cywilizacji! (a przynajmniej tych jej elementów, które dostępne są w wiejskim Laosie) Droga prowadzi m.in. przez lasy bambusowe…

…. rzeki i między drzewami o pięknych, ogromnych liściach, które dały nam schronienie w trakcie małego oberwania chmury.

2 czy 3 godziny póżniej docieramy do wioski, w której wita nas widok biegających dookoła dzieci i trochę mniej wilgotne powietrze, dzięki czemu staramy się głębiej odetchnąć i zrelaksować.